Hoe is het echt om te werken in de wijkverpleging?

Rosanne de Witte, een wijkverpleegkundige, ontkracht de meest voorkomende mythes over werken in de thuiszorg of wijkverpleging.

Wijkverpleging bestaat al lang, maar een dag in het leven van een wijkverpleegkundige is doordrenkt van mysterie en mythen.

Keer op keer vertelden leerling-verpleegkundigen op stage in de gemeenschap me dat ze geen idee hadden van de uitdagingen en complexiteiten van wijkverpleegkundige zijn. Ze krijgen vaak te horen dat het werk op een langzamere plek is of voor verpleegkundigen die klaar zijn om met pensioen te gaan. Meestal denken ze dat de wijkverpleging verpleegkundigen beloont.

Deze mythes zijn schadelijk voor de toekomst van de wijkverpleging. Dus voor iedereen die een carrière in de wijkverpleging overweegt, zal ik proberen een aantal van de mythes rond de dienst te verdrijven.

Mythe één: je moet een jaar op een acute afdeling zitten voordat je wijkverpleegkundige wordt

Ik herinner me dat mijn universitaire docenten zeiden dat we minstens een jaar op een wijk moeten werken voordat we een baan in de gemeenschap overwegen

Deze veel voorkomende mythe wordt vaak gegenereerd door misverstanden over de rol. Traditioneel kregen verpleegkundigen les in het ziekenhuis, wat als ‘aarden’ werd beschouwd. Maar nu de verpleging zo is gevorderd dat hoge academische prestaties en specialistische kennis vereist zijn, kunnen pasgekwalificeerde verpleegkundigen ‘basis’ verwerven op alle manieren van instellingen, inclusief de gemeenschap.

Gelukkig kwam mijn tutor destijds uit een wijkverpleging. Ik kon mijn passie voor de functie delen en ze inspireerde me om mijn allereerste baan als pas gekwalificeerde wijkverpleegkundige te verwerven.

Als je hebt wat nodig is en gepassioneerd bent over het verplegen van mensen in hun eigen huis, is er geen reden waarom een ​​pasgekwalificeerde verpleegkundige zijn carrière niet in de gemeenschap kan beginnen. De verpleegsters die hun loopbaan in de gemeenschap beginnen, maken in ieder geval snel vorderingen en brengen zoveel enthousiasme met zich mee voor de rol, wat anderen inspireert om te volgen.

Mythe twee: werken in de gemeenschap ontlast je

In de gemeenschap wordt u een algemeen specialist: u verzorgt volwassen patiënten van elke leeftijd en behandelt specialismen, waaronder medische, chirurgische en acute gebieden.

Districtsverpleegkundigen lopen vaak alleen de meest uitdagende omgevingen binnen. We hebben geen back-up zoals de politie of paramedici. We zijn autonome beoefenaars die gedwongen worden om snel te denken en snel te handelen, waarbij we nauw samenwerken met de sociale diensten en het bredere multidisciplinaire team, aangezien bescherming een groot deel van de rol is.

Mogelijk behandelt u een patiënt met een acute exacerbatie van COPD voordat u aan het einde van zijn leven naar een patiënt op een injectiespuitdrijver gaat. U loopt misschien het huis van een patiënt binnen en merkt dat ze niet reageren en een hartstilstand hebben – en aangezien we geen rode zoemer hebben, moet u de hulpdiensten bellen. U kunt dan worden opgeroepen voor een geblokkeerde katheter en vervolgens naar een CVC-lijnspoeling.

Patiënten met onstabiele diabetes zijn een veel voorkomend thema en we worden dagelijks geconfronteerd met de behandeling van hypoglykemieën en hyperglykemieën. We zijn ook specialist in wondzorg en palliatie en kijken verder dan de diagnose.

Mythe drie: wijkverpleging is waar u met pensioen gaat

Ik denk niet dat je op enig gebied van verpleging met pensioen gaat, ongeacht je specialisme.

Verpleging is een uitdagende baan en wijkverpleging is niet anders. Het tempo van de dienstverlening is hoog en het aantal patiënten dat nu thuis zorg nodig heeft, is ongekend hoog. Er is zoveel aandacht voor het weghouden van mensen uit het ziekenhuis dat de vraag veel zwaarder weegt dan de capaciteit, vooral zonder onderbreking voor doorverwijzingen naar de dienst.

Als je op zoek bent naar een rustige baan in de verpleging, bestaat deze helaas niet meer.

Mythe vier: Doorgroeien in het vak is moeilijk

Om dit in perspectief te plaatsen: ik ben een teamleider, wijkverpleegkundige zus, niet-medische voorschrijver, wijkverpleegkundige gemeenschapsspecialist met een specialiteit in beveiliging en behandeling van beenulcera – en ik ben slechts drie jaar gekwalificeerd.

Als je passie en vastberadenheid hebt, hoef je alleen maar ja te zeggen tegen de kans wanneer die zich voordoet.

Mythe vijf: wijkverpleging is geen echte verpleging

Dit is de moeilijkste mythe om onder ogen te zien en ik heb vaak geen woorden als ik dit lees: als je naar het bovenstaande artikel kijkt, kun je zien dat wijkverpleging absoluut echte verpleging is. Wanneer ze op deze valse verklaring reageren, moeten wijkverpleegkundigen te allen tijde professioneel blijven, glimlachen en hun fantastische zelf blijven. Uw acties zeggen veel meer dan woorden.